تاریخچه بیمه در جهان و ایران ۲
مبحث ۱ – پیدایش بیمه در یائی ۲
مبحث ۲ – پیدایش بیمه آتش سوزی ۴
مبحث ۳ – بیمه در جهان امروز ۴
مبحث ۴ – بیمه در ایران ۶
اصول اساسی بیمه ۷
۱- اصل نفع بیمه ای : INSURABLE INTEREST 7
۲- اصل حسن نیت و اعتماد متقابل : UTMOST GOOD FAITH 8
۳- اصل جبران خسارت : INDEMNITY 9
۴- اصل جانشینی : SUBROGATION 9
۵- اصل علیت یا سبب بلافصل خسارت : PROXIMATE CAUSE 10
انواع بیمه های بازرگانی ۱۱
تعریف بیمه حمل و نقل کالا ۱۱
انواع شرایط بیمه حمل و نقل کالا ۱۱
بیمه آتش سوزی و خطرات تبعی ۱۴
بیمه های عمر ۱۹
صور مختلف بیمه های عمر در جهان ۲۱
خطراتی که بیمه گر تعهدی در جبران خسارت آن ندارد ۲۳
بیمه حوادث ۲۴
بیمه تمام خطر نصب ۲۶
بیمه تمام خطر مقاطعه کاران ۲۷
بیمه دزدی ۲۷
بیمه هواپیما ۲۸
۱- پوشش های بیمه بدنه هواپیما ۲۹
بیمه مسئولیت ۳۰
۱- بیمه نامه مسئولیت مدنی حرفه ای پزشکان ۳۱
تاریخچه بیمه در جهان و ایران
اولین قرار داد بیمه ای که به وجود آن پی برده اند بیمه حمل و نقل است که به سال ۱۳۴۷ میلادی در شهر ژن ایتالیا منعقد شده است. بنابراین شاید شروع فعالیت بیمه ای به معنی امروزی آن قرن چهاردهم میلادی باشد.
پیدایش بیمه در قرن چهاردهم و یا احتمالاً یک قرن قبل از آن به این معنی نیست که قبل از آن بشر در صدد یافتن وسیله ای برای مقابله با آثار حوادث نبوده است .
آن طور که از تالمود نقل کرده اند در قرون قدیمه بین دریانوردان حاشیه خلیج فارس مرسوم بوده است که هر گاه در کاروانی یکی از حیوانات باربر می مرد ، حیوان دیگری که به هزینه افراد کاروان تهیه می شد تا صاحب آن به تنهایی زیان وارده را تحمل نکند .
در یونان قدیم مؤسساتی دولتی نظیر سازمان های بیمه اجتماعی یا مدد کاری وجود داشته که به کمک درماندگان می شتافته است و از جمله تامین زندگانی افراد کهن سال و از کار افتاده را به عهده داشته است. در روم قدیم نیز نمونه هایی از مستمری مادام العمر وجود داشته است . بدیهی است محاسبات حق بیمه در این نوع عملیات که با بیمه امروزی به هر حال شباهتی دارد ، مبتنی بر آمار درستی نبود و به خصوص در مورد مستمری مادام العمر از جدول مرگ و میر حساب شده ای استفاده نمی شد.
مبحث ۱ – پیدایش بیمه در یائی
بیمه به معنای امروزی ابتدا در زمینه حمل و نقل شروع شد و گویا یک نوع معامله اعتباری که در قرون وسطی مرسوم بود ، موجب پیدایش بیمه باربری شده است. بعضی سرمایه داران و صرافان به صاحبان کشتی و بازرگانانی که قصد خرید کالا و حمل آن از طریق دریا را داشتند ، نوعی وام به نام وام حوادث دریا پرداخت می کردند. در قرار داد این وام ، وام گیرنده متعهد می شد در صورتی که کشتی یا کالا سالم به مقصد برسد علاوه بر اصل وام ، مبلغ قابل توجهی اضافه بر آن پرداخت کند و اگر کشتی یا کالا در دریا غرق شود ، وام گیرنده از پرداخت وام معاف باشد؛ مبلغی که وام گیرنده پس از رسیدن کشتی یا کالا به مقصد علاوه بر اصل وام می پرداخت خیلی بیشتر از بهره متناسب با میزان وام و مدت آن بود و می توان گفت که قسمتی از این مبلغ بهره وام و قسمت دیگر حق بیمه ای بود برای خطر غرق کشتی یا کالا که خسارت آن با این قرار داد متوجه وام دهنده می شد ؛ منتهی با این تفاوت که در بیمه امروزی حق بیمه قبلاً دریافت می شود ، ولی در این نوع معامله حق بیمه پس از انتفاء خطر و به شرط سالم رسیدن موضوع معامله دریافت می شد. به قول دمستن خطیب یونانی این گونه معامله در قرون قدیمه هم در یونان و روم وجود داشته است و به قول پی شن به علت ناامنی دریاها و رکود روابط تجاری بین کشورها مدت ها متروک بوده است.