تحقیق بررسی جمعیت و خانوار و تعداد واحدهای مسکونی در سال ۱۳۷۵ و کمبودهای مسکن در سطح کشور
چکیده ۳
مقدمه: ۸
جمعیت و خانوار در ایران : ۹
سیاست‌های مسکن در ایران. ۱۷
بخش تعاونی مسکن: ۱۸
سیاست های مسکن در اروپا ۲۸
سیاست گزاری در اروپای غربی. ۳۳
مآخذ: ۳۷
دسته بندی مشکلات.. ۳۹
راه حلها : ۴۴
چکیده[۱]
مسکن در میان نیازهای مختلف انسان یکی از عوامل تعیین کننده و زندگی او می‌باشد و کمیت و کیفیت و شرایط مکانی آن با روح و روان و سلامتی انسان ارتباط مستقیمی دارد. آمار قبل از انقلاب و بعد از آن مخصوصاً تهیه‌کنندگان برنامه‌های دوم و سوم مسکن، به اهمیت این نکته توجه کافی مبذول نکرده‌اند.
به عنوان مثال برنامه دوم تعداد واحدای مسکونی مورد نیاز را ۵/۲ میلیون واحد برآورد می‌کند. وزارت مسکن و شهرسازی تنها برای ساختن ۵ درصد آن متعهد می‌شود و ۹۵ درصد بقیه را بعهده بخش خصوصی قرار می‌دهد. بخشی که نه تعریفی از آن بدست داده شده و نه تکلیفی برای آن مقرر شده است. نمونه محصول کار ۶ ساله این بخش برجسازی شمال تهران است که مشکلات قابل توجهی دارد.
در کشورهای اورپای غربی حداقل با ۴ نوع سیاست به این امر پرداخته‌اند و غالب آن کشورها در سیاست‌های خود بصورت نسبی موفق بوده‌اند. این چهار نوع سیاست‌گذاری عبارت بوده از: ۱٫ دست راستی (راست‌گرا) ۲٫ دست چپی (چپ‌گرا) ۳٫ میانه‌رو ۴٫ تاجریزم، که هر کدام بنحوی توانسته‌اند در زمینه تأمین نیازهای مسکونی به نتایج نسبی قابل قبول برسند.
این مقاله بر آن است که این سیاست‌ها را به صورت کلی با سیاست‌های برنامه‌های دوم و سوم مقایسه و امید می‌رود نتایجی که بدست می‌آید قابل استفاده در سیاست‌گذاری مسکن باشد.
چکیده
طی این مقاله جمعیت و خانوار و تعداد واحدهای مسکونی در سال ۱۳۷۵ و کمبودهای مسکن در سطح کشور بررسی شده است. با توجه به جدول شماره (۱) تعداد ۶۸۴۸۲ واحد، چادر کپر و آلونک هستند و چنین واحدهایی نمی‌توانند در مقابل زلزله پایداری داشته باشند. با توجه به جدول شماره (۲) کمبود مسکن در سال ۱۳۷۵ برابر بوده با ۶۹۶/۱۱۷ واحد.
سپس پیش‌بینی جمعیت تا سال ۱۴۰۰ با توجه به منابع موجود معمول گردیده و بر هماهنگی بین وزارت خانه‌ها در امر مسکن و نظارت بر چگونگی هماهنگی تأکید شده است و عناوین اجزاء اصلی مسکن مطرح شده و در این باره قوانین و مقررات هماهنگ مورد نظر قرار گرفته است.
طی این بررسی بصورت کوتاه موضوع درآمد جمعیت ایران مورد بررسی قرار گرفته است و در این باره عدم تطابق قیمت برجها با متوسط درآمد مردم مورد نظر بوده و اینکه برجها برای ثروتمندان ساخته می‌شود و بسیاری در آنها خالی است ولی از سوی دولت به این نکته توجهی نمی‌شود.
سپس مشکلات برجسازی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
[۱]. در این مقاله بصورت نسبی از طرح تحقیقاتی مشکل مسکن در شهرهای ایران- نقدی بر انبوه سازی در برنامه دوم مسکن، استنتاج شده است.