پایان نامه شیمی آلی پلیمرکلریدوینیل

فصل اول. ۲

کلرید وینیل ۲

مشخصات فیزیکی [۱] ۵

واکنش ها : [۱] ۶

اضافه  : ۱۰

تولید : [۱] [۲] ۱۳

پیرولیز اتیلن دی کلراید به کلرید وینیل  . [۱] [۵] [۲] ۱۵

( ۵-۱ )  ۱۹

پیرولیز اتیلن دی کلراید و مدل راکتور آن. ۲۳

مدل ریاضی کوره [۳] ۲۷

فصل دوم ۳۱

مدل سازی کوره های حرارتی. ۳۱

معادله پیوستگی [۹] ۳۲

معادله مومنتوم ۳۵

معادله مومنتوم به روش های معمول [۹] ۴۲

تخمین فاکتور کاهش یافته هم ارز. ۴۷

محاسبات انرژی.. ۴۹

محاسبات حرارت تابشی به روش لوبو – و – اونس [۱۷] ۴۹

فصل سوم ۷۸

شیوه حل و محاسبات.. ۷۸

شیوه حل راکتور. ۷۹

مزیت های این روش.. ۸۳

نرم افزار مربوطه. ۸۴

شیوه حل کوره ۸۵

فصل چهارم ۸۷

بررسی نتایج. ۸۷

کوره اتیلن دی کلراید ۸۸

نمونه محاسبات.. ۹۴

محاسبات بخش تشعشعی. ۹۶

فصل اول

 کلرید وینیل [۱]

کلرید وینیل ، به دلیل بازه بزرگ کاربرد برای پلیمرهایش در هر دو حالت قابل انعطاف و سخت . یکی از مواد شیمیایی سود آور در دنیا محسوب می شود و یکی از اقلام مهم اقتصاد بین المللی است . اهمیت اقتصادی کلرید وینیل می تواند با تولید پلی وینیل کلریاد یا پی وی سی [۲]   دومین پلاسیک فراوان دینا مشخص می شود . رشد در تولید کلرید وینیل به طور مستقیم به نیاز در پلیمرهای حاصله از آن بستگی  دارد .

گسترش اولیه صنعت  کلرید وینیل در دهه  ۱۹۳۰ از این شکاف سرچشمه گرفت که توسط عمل پلاستیکی کردن [۳]  ، پی وی سی می توانست به آسانی عمل آورده شود و به محصولات پلاستییکی تبدیل شود . با این حال ، تا بعد از جنگ جهانی دوم تولید کلرید وینیل به سرعت در نتیجه برای افزایش حجم محصول پی وی سی برای مصرف عموم رشد پیدا نکرد .

تاریخ نخستین کلرید وینیل به ثبت رسیده است . جاستوس ونلیهیگ [۴]  در دانسگاه جیسو [۵]  آلمان ، این عنوان را کسب کرد که اولین فردی باشد که کلرید وینیل را سنتز کند . هنگامی که در دهه اول ۱۸۳۰ ف او ماده ای را که نف شیمی آلمان  [۶]   نامیده شد ، دی کلرواتان ، را با پتاس الکل دار[۷]  شده برای تولید کلرید وینیل واکنش داد . ویکتور رگنالت [۸]  کشف او را پذیرفت  و اجازه داد که آن به عنوان نویسنده انحصاری در سال ۱۸۳۵ چاپ شود . در سال ۱۸۷۲ ، بومن مشاهده کرد که دانه های سفید از کلرید وینیل که در مدت طولانی در معرض نور خورشید در یک لوله عایق شده قرار گرفته بودند ، رسوب کرد . این مواد در دهه ۱۹۰۰  توسط استرومیسلنکی بررسی شدند که او آن ها را کپرن کلرید [۹] نامید و فرمول تجربی را ارائه کرد . با این حال ، کلریدوینیل جذابیت کمی داشت تا این که در ابتدای سال ۱۹۲۶ ، والدو سمون برای شرکت کودریخ [۱۰]  با پی وی سی پلاستیکی شده کار کرد. چند سال زودتر ، فریتز کلاته [۱۱] اولین راه تجربی برای کلرید وینیل را توسعه داد زمانی که او برای یافتن کاربرد برای استیلن تحقیق می کرد. در این فرایند کلرید هیدروژن به استیلن بر روی کاتالیست کلرید جیوه اضافه می شود ، که اختراعی در سال ۱۹۱۲ محسوب می شد . در ۱۹۲۶ ، گریشن – الکترون [۱۲] دریافت که اختراع ارزش اقتصادی ندارد و آن را باطل کرد . فرایند کلاته سرانجام صنعت کلریدوینیل را برای سال های بسیاری از آغاز آن در سال ۱۹۳۰ را تشکیل داد اما در نهایت توسط فرایند تعادلی [۱۳] از اتیلن [۱۴] و کلر [۱۵] جایگزین شد که در آن کلرید وینیل توسط پیرولیز ۱ ، ۲- دی کلر و اتان [۱۶]  ( اتیلن دی کلراید ) حاصل می شود.